Diabelska Tawerna

Zaraz też pojawił się w kompletnie innym miejscu! W Piekle przebywali może chwilę – dosłownie – byleby demon zdążył postawić dwa kroki na podłodze i otworzyć nowe przejście, do zupełnie innego miejsca, lecz z powrotem na Ziemię. Nie sądził, aby Ryu był gotów na poznawanie zakamarków tego piekielnego padołu, za to był absolutnie pewien, że Diabelska Tawerna nada się doskonale! Może dlatego, że przebywały tam istoty głównie nie z tego świata, a  śmiertelnicy trafiali się tam sporadycznie? I, co ciekawsze, zazwyczaj tylko po to, aby zaprzedać swoją duszę lub znaleźć kogoś, kto zechciałby nadać im status istoty nieśmiertelnej.
Rozejrzał się powoli po pomieszczeniu, w którym tak bardzo wyróżniał się ubiorem i postawą. Garnitur nie pasował do takiego miejsca, obskurnego i zwyczajnie podejrzanego. Zwłaszcza w najgorszej dzielnicy całego Londynu.
Belzebub uderzył hebanową laską o podłogę i stukając nią, zmierzał w kierunku jednego z najciemniejszych kątów. Celowo zatrzymał się jeszcze przed stolikiem i, wcześniej owijając bladą dłoń chusteczką, wykręcił żarówkę z wiszącego nad nim brudnego żyrandolu. Nie chodziło o temperaturę. O wiele bardziej nie chciał pobrudzić sobie nią rąk.
- Witaj w Diabelskiej Tawernie, James – rzucił beztrosko, zdawać by się mogło, że w przestrzeń, kiedy powoli usadowił się na raczej mało wygodnym, drewnianym krześle.

Sprawa wojny była im obu nie na rękę, jeśli chodziło o dalsze dyskusje. Ryu nie miał doświadczenia, a Władca Much okazywał znużenie nieprawdopodobnymi scenariuszami. Jakby Belz toczył rozmowę z kimś kompetentnym, nie byłoby problemu. A tak zostały spekulacje bez pokrycia, i w sumie nawet taka debata nie mogłaby zmusić innych do pomyślunku i spełnienia kilku postulatów. Eh ta polityka, polityka...
A jeśli chodzi o zmianę tematu, to właściwie nie tylko wątek dyskusyjny uległ zmianie. Wraz z wkroczeniem dozorcy James kurczowo trzymał się stóp swojego nowego pracodawcy i będąc jego cieniem obserwował dokładnie całe zajście. Nawet mignęło mu Piekło przed oczyma, ale tak szybko, iż wpierw widział płomienie, przez co nie dostrzegł reszty. Rzeczywiście, nie powinien spieszyć się do takich widoków, aczkolwiek ciekawość ciążyła mu na cienistej duszy. Tak czy inaczej, wylądowali w jakimś budynku, wręcz piwnicy, która gościła różnych spragnionych wędrowców. Na różne sposoby też koili pragnienia, ale łączyły ich wszystkich dwie rzeczy: lokalizacja i niesamowite aury. Wsadzony do garnka z Nieśmiertelnymi uderzyły go odczucia poza cielesne, wibracje, energie. U ludzi czegoś takiego nie odczuwał, a teraz było ich spore nagromadzenie, także nie umiał wydzielić która do kogo należała.
-Czyli wracamy do punktu wyjścia, Jack?
Uśmiechnął się odrobinkę na myśl o ich pierwszym, przecież nie tak dawnym, spotkaniu. Bimber go wtedy tak rozdziewiczył, że nie zapomni o tego typu trunku. Wpatrywał się ostrożnie w chropowaty blat stołu, po którym przejeżdżał wolno ręką. Dosłownie wszystko było dla niego nowe. Starał się też nie wpatrywać zbyt nachalnie po uczestnikach piwnego obrządku, ale naprawdę przykuwała go ich różnorodność. Tak bardzo, ale nie na tyle, by przesłoniły mu widok na jedynego przyjaciela (nawet jeśli to pojęcie na wyrost) i zapomnieć, że to dzięki niemu może cieszyć się z każdego detalu. A jak nie cieszyć, to po prostu poznawać. Nie był aż tak skrępowany jak wtedy, kiedy Belzebub przedstawił się w całej swojej okazałości, lecz mimo zacisznego, zacienionego zakątku (a to za sprawką wykręcenia żarówki - że też Władca Much pamięta ciągle o tej uciążliwości Ryu) jeszcze nigdy nie przebywał z taką ilością osób w jednej sali. I w dodatku wtulał się bardziej w ścianę z czarnym kamuflażem, żeby nie rzucać się nikomu w oczy. Kto wie czy byłoby to chwalebne dla Belzebuba, gdyby ktoś z jego znajomych widział Strażnika z byle tygodniowym chłystkiem. Stąd też nie będzie wymawiać innego imienia swojego nowego Pana niż "Jack" - żeby nie zdemaskować przed potencjalnymi obserwatorami.
-Postawiłbym Ci coś, ale jedyne pieniądze jakie miałem, są teraz w Twojej kieszeni.
Tik nerwowy w postaci podrapania się w tyle głowy znów miał swój udział. Trochę pogubił się w nowym środowisku, lecz stopniowo oswaja się z otoczeniem. Nie bez powodu ściągnął go tu Belzebub, może właśnie między innymi o osoby przebywające w tawernie mogło chodzić Biesowi po głowie? Kolejne burczenie w brzuchu uciszył dyskretnie dociskając drugą rękę na jelitach i baaardzo ostrożnie badał co mógłby zjeść. Niektórzy wychylali kufle piwa, inni winko ala piraci, a jeszcze inni zupełnie nierozpoznawalne dla czujnego oka Ryu trunki. W powietrzu unosiły się różne aromaty, które także by zjadł gdyby miały cienie. Mimo wszystko tylko wzrok miał rozbiegany - reszta postury chłopaczka wcisnęła się w ścianę i blat stołu.