Księżyc Łowcy

To był taki spokojny wieczór, tak normalny i przeciętny, że Wendy nie mogła uwierzyć, iż jest to jeden z tych specjalnych dni, kiedy ma się wydarzyć coś ważnego. Uwinęła się szybko ze swoim dzisiejszym zadaniem, jakim był ostatni dzień opieki nad staruszkiem Melvim... czy tam Helvim? Nie pamiętała jakoś w tej chwili, bo była zbyt przejęta wagą tego dnia.
Cóż takiego wyjątkowego miało się zdarzyć? Otóż otrzymała wiadomość od Serenai. Dziewczyna od dawna się nie odzywała i zdawało się Wendy pomału, że nigdy się już nie spotkają. Wampirzyca próbowała nie podskakiwać z radości, a w zamian za to co jakiś czas wydawała z siebie parsknięcia na myśl o przeszłości i możliwej przyszłości.
Przede wszystkim się trochę zmieniła od tamtego czasu, maska medyczna, rękawiczki i jeszcze ten kolor włosów, ostatnio gdy Serenai ją widziała, Wendy była kobietą, która potrafiła zachowywać się jak dziecko. Czas jednak zmienia wszystkich, a błękitno-włosa nie stanowiła tu wyjątku. Zastanawiała się, jak ta sama rozłąka wpłynęła na jej przyjaciółkę. Może Serenai była teraz zupełnie inną osobą? Wendy miała tylko nadzieję, że sprawa nie wygląda aż tak zawile i dziewczyna będzie wewnątrz dalej tą samą osobą, którą kiedyś poznała.
„Księżyc Łowcy” odwiedzała tylko co jakiś czas, ale orientowała się w tym miejscu, więc podała Serenai właśnie je jako miejsce ich spotkania. Dodatkowo był to jeden z tych lokali, w których bycie Nieśmiertelnym nie wiązało się z żadnymi większymi przykrościami, bo można było spotkać sobie podobnych, a jednocześnie wszystko trzymało się zasad tej całej maskarady, którą wszystkie nadnaturalne istoty prowadziły.
Chciała usiąść w rogu, by cała sprawa wyglądała bardziej klimatycznie, ale niestety był już zajęty. Siedzenie przy samej ladzie też jej się nie widziało, więc odnalazła miejsce, z którego mogła obserwować dobrze wejście i tam też się ulokowała. Było zdecydowanie głośno, śmiechy i rozmowy tworzyły ten specyficzny gwar, w którym mimo wszystko dało się normalnie rozmawiać. W Wendy rosła jednak niecierpliwość. Na razie niczego nie zamawiała. Nie odpowiedziała nawet w żaden sposób na ciekawskie ani te pełne pożądania spojrzenia. Zaciągnęła kaszkiet bardziej na twarz i oparła dłonie na masce. Uśmiechnęła się pod nią szeroko, a sprawny widz mógł to zaobserwować, i prawie znów parsknęła. Gdyby nie rękawiczki i maska, pewnie już dawno pożerała by swoje paznokcie dla zabicia czasu. W tej sytuacji mogła im oszczędzić okropnej tortury. Uspokoiła się zaraz i po prostu oparła łokcie o blat, splotła dłonie i na nich położyła podbródek pochylając się lekko do przodu. Oczekiwała, bo już nadchodziła umówiona godzina. Serenai była spóźnialska? Wendy już nie pamiętała, ale w tej sytuacji nie miałaby jej tego nawet za złe, ważne że miały się w ogóle znowu zobaczyć. Spoglądała na wejście, a sekundy zdawały się być minutami.

Wendy słuchała tak jak kiedyś, dużo potakiwała, w jej oczach nie było wówczas codziennego znudzenia, lecz spora doza zainteresowania, a dodatkowo co jakiś czas zdarzało się jej parsknąć ze śmiechu, co było swego rodzaju komentarzem do opisywanej sytuacji. Z drugiej strony w ogóle wczuwała się emocjonalnie w opowieść Serenai, kiedy dziewczyna mówiła o czymś przykrym, na twarzy Wendy widać było grymas niezadowolenia albo współczucia, a kiedy historia była pogodniejsza, wampirzyca uśmiechała się, co zdradzały kształty jakie przyjmowały jej oczy i brwi.
- Nie powinnaś tak mówić o miłości. Ona lubi zaskakiwać – skomentowała podejście swojej przyjaciółki do tego tematu. – Skoro ludzie potrafią się nią cieszyć, to czemu my miałybyśmy w nią nie wierzyć? – te zdanie wyszeptała tak, aby tylko jej rozmówczyni mogła je usłyszeć, ale zaraz kontynuowała naturalnym tonem – Pamiętaj, najwięcej o sile ognia wiedzą ci, którzy najmocniej się nim poparzyli.
Potwierdziła się jej obawa, głód nie pozwalał Serenai na zachowanie spokoju. Wendy tylko kiwnęła głową, gdy dziewczyna odeszła od stolika. W tym czasie wampirzyca postanowiła zamówić dwa drinki, aby spełnić prośbę przyjaciółki, choć podejrzewała, że mogło jej chodzić o zwyczajny napój to stwierdziła, że mieszanka soku owocowego i alkoholu jest najlepszą alternatywą. No i jakoś należało uczcić ich ponowne spotkanie, a więc to powinno wystarczyć na mały toast za lepszą przyszłość.
- To trudne. Szczególnie dla kogoś w twoim wieku, ale nie martw się, to pewnie po prostu potrwa. Nie będziesz się zamartwiać na zapas? – W tym momencie podrapała ją po czubku nosa, jak to się czasem robi dzieciom albo zwierzaczkom, po czym zachichotała. – Ależ wiem, że nie masz mi za złe. Zapewniłaś mnie już o tym tyle razy... Mam tylko nadzieję, że nie popełnię błędu i to się nie zmieni. – Choć wydawało się, że na jej twarzy gości w tej chwili uśmiech, to mówiła dość smutnym i gorzkim tonem. – Pamiętaj, że tak jak obiecałam, ja zawsze będę na ciebie czekać. Nieważne co planujesz i dlaczego, możesz na mnie liczyć. Jeśli szukasz jakiegoś logicznego powodu, to przecież to ja wciągnęłam cię w to bagno. Ale najlepiej olej logikę. Po prostu możesz na mnie liczyć.
Na pytanie odnośnie tego, co działo się u niej, zdjęła z głowy kaszkiet, zakręciła na palcu, po czym powiesiła na oparciu krzesła. Z początku była gotowa powiedzieć, że ma poważny problem, że widzi dookoła samych wrogów, że czuje się obserwowana, że w Kolebce nie czuje się bezpiecznie, ale nie mogła tego od tak wylać z siebie.
- Sporo się działo – zaczęła wzdychając – Londyn jest inny niż kiedyś, sporo się pozmieniało. Trudno mi mówić o jakichś konkretnych przypadkach, ale to się widzi i czuje. Sporo na przykład ostatnio imigrantów i mam wrażenie, że z reguły nie są to ludzie uprzejmi, a dogadaj się z takimi. „Ja nie umieć mówić poprawnie!” – powiedziała przedrzeźniając przeciętnego przedstawiciela osób, które opisywała.
W tym momencie przybyły na tacy ich drinki, toteż przysunęła trunek do siebie i utkwiła w nim na chwilę wzrokiem.
- Właściwie to działo się sporo, ale nie umiem tego dobrze opisać. Robię wszystko i nic, byle tylko utrzymać się w społeczeństwie. – Uniosła wzrok z powrotem na Serenai. – Chyba jestem równie zagubiona jak ty. Nie wiem czy to jest miejsce dla mnie. Nie wiem czy mam się gdzie udać, nawet gdybym bardzo chciała.
Uniosła naczynie lekko ku górze na znak toastu i dodała bardziej entuzjastycznie.
- Tak więc za nasze zdrowie, za mroczną przeszłość i za ciekawą przyszłość.
Po toaście zamierzała dopiero zapytać:
- A tak w ogóle... Nie wspomniałaś o tym ani słowem. Jaki jest twój cel wizyty tutaj, bo chyba nie chodzi tylko o odwiedziny, prawda?
Spoglądała na Serenai nieco podejrzliwie, bo faktycznie to ją naprawdę interesowało. Tyle czasu się nie widziały i nagle wraca, chce się zobaczyć. Musiało sie coś stać, ale nic nie powiedziała. W takim wypadku może coś dopiero miało się wydarzyć?

- Ty? Nie, moja droga. Całemu zajściu winni są oni i wydaje mi się, że zapłacili za swoje.
Wendy była przekonana, że dostali nauczkę, chociaż i w niej tkwił pewien niedosyt. Doszło już do niesprawiedliwości. Są rany, których nie da się zaleczyć i to była jedna z nich.
Na szczęście nie musiały wracać do tego tematu. To była już zamknięta sprawa. Teraz siedziały tutaj, ten spokojny wieczór trwał, a wampirzyca liczyła na to, że uniknął jakichkolwiek nieprzyjemności. Miała wrażenie, że czuje się po raz pierwszy od dawna jakaś inna. Jakby... zdrowa? Nie czuła niepokoju, nie widziała niczego podejrzanego, nie słyszała niczego, co miałoby ją alarmować i ustawiać w stan gotowości bojowej. Czuła absolutne bezpieczeństwo. Odpłynęła na chwilę w swoich przemyśleniach. Było już po toaście i dopiero docierały do niej słowa wypowiedziane przez Serenai chwilę temu.
- Wiem i cieszę się, że przyszłaś – odpowiedziała na jej zapewnienie lekkim tonem.
Zajęła się swoim drinkiem, kiedy Serenai kontynuowała. Coś musiało być na rzeczy. Sama nie była szczera właśnie z takiego powodu, a więc dziewczyna musiała mieć swój. Z drugiej strony wspomniała, że coś jest na rzeczy. „Nie chcę o tym tutaj rozmawiać” chyba wystarczyło za dowód.
Wampirzyca spojrzała znacząco w stronę grupki facetów, którzy je obserwowali. Przez znacząco chciała im powiedzieć: „Wypchajcie się”, ale od razu zdała sobie sprawę, że to nic nie da. Miała zatem powód, by zaproponować:
- A więc chodźmy gdzieś indziej. Skoro chodzi o miejsce, a nie o wagę sprawy.
Jej drink skończył się dość nagle, odchyliła maskę na dłużej, żeby go dopić, po czym chuchnęła alkoholowym powietrzem i ponownie zasłoniła usta.
- Wolałaby wiedzieć, co się u ciebie dzieje. No i czuję się zazdrosna, bo wszyscy oprócz mnie mogą tutaj patrzeć na twoją słodką buźkę. – Zachichotała podejrzanie, a następnie normalnie zaśmiała, by dopełnić dowcipu. Po chwili, kiedy zdążyła się uspokoić odezwała się ponownie:
- Masz w ogóle miejsce, w którym możesz się zatrzymać? Londyn to olbrzymie miasto, a wypadałoby nie skończyć obok tych wszystkich imigrantów. Ale co ja cię męczę, noc młoda, możemy pójść wszędzie. Rozerwać się, zapomnieć o tych sprawach, a wszystko opowiesz mi, jak uznasz, że nadszedł właściwy moment. – Już podczas całej wypowiedzi podnosiła się powoli, w końcu wstała i pochwyciła dziewczynę od tyłu pochylając się nad jej ramieniem. – To jak? – Teraz już szeptała jej prosto do ucha z racji, iż były tak blisko. - Czy może myślisz, że stara Wendy nie powinna się bawić, bo jeszcze się rozsypie, hm?
Brwi unosiła wysoko i dumnie, oczy mrużyła lekko jakby wabiła przyjaciółkę brwiami, a Serenai mogła sobie już wyobrazić jej podejrzany uśmieszek.

Właściwie to mieszkam w jednym takim miejscu. Pewnie kojarzysz, mówią, że to azyl dla nam podobnych osób. – Starała się wspominać o Kolebce w taki sposób, aby nikt oprócz jej rozmówczyni tego nie słyszał. – Nie uważam, że to najciekawsze miejsce, ale pewnie i dla ciebie byłoby tam lokum.
Minęły dosłownie trzy sekundy po ty słowach, kiedy w mgnieniu oka znalazła się przy jednym z chłopców (chyba określenie to było do nich adekwatne). Uderzyła jego głową o blat, a następnie zbliżyła skalpel tuż przed jego oczy. Odskoczyli do tyłu zostawiając kolegę w jej kleszczach.
- Naprawdę nie lubię się powtarzać... – stwierdziła swoim najbardziej naturalnym, czyli zwodniczo przyjaznym tonem. – Odwalcie się albo będę musiała się zabawić. – Kiedy spojrzeli w jej oczy chyba od razu zrozumieli, że to nie przelewki, była gotowa posunąć się dalej. Jeden rzucił chyba, żeby się uspokoiła, ale tylko zbliżała powoli skalpel do wierzgającego się chłopaka, który wołał w kierunku przyjaciół o pomoc. Najwyraźniej ta przyjaźń nie była tak daleka, skoro żaden nie miał odwagi nawet zbliżyć się do Wendy. – Mam naprawdę dobry humor. Co zrobimy, hm? – Zachichotała z wyraźnym podnieceniem w głosie.
Coś w jej głowie szepnęło, jakaś myśl przeszło, że nikt nie zwróci na to uwagi. Jeden chłopiec, jedna blizna, nic się nie stanie. Nawet jeśli ktoś się dowie, to czemu miałby interweniować? To tylko wypadek, pierwsi ją zaatakowali. Tak przecież było! Prawda?

Już zbliżała ostrze do jego oczodołu. Zaczął się naprawdę wierzgać, omsknęło się i stworzyło delikatne nacięcie na jego czole ledwo go dotykając. Poczuła zapach krwi, tej prawdziwej i jedynej – świeżej ludzkiej krwi, która jak woda życia otaczała ją cały czas. Cóż za przekleństwo, mieć jej tyle dookoła i nie móc skosztować. Jej maska zapadła się lekko wskazując na to, że znacznie rozchyliła usta. Czuła, że jej kły są gotowe do działania. Zignorowała cały świat, bo znalazło się coś interesującego. Coś szeptało prosto do jej ucha, ale jakby z wnętrza czaszki: „Teraz ich ładnie przeproś i zaoferuj grę”. Faktycznie tak też zamierzała zrobić, zwabić jednego z nich w zaciszny kąt i tam oddać się uczcie. Już miała przed głową cały scenariusz. Wiedziała, co powinna powiedzieć, jak zagrać, żeby odpowiednio zatańczyli, ale wtedy ktoś chwycił jej dłoń i odsunął od ofiary.
Obróciła szybko głowę w stronę Serenai, a ta mogła ujrzeć tajemniczy błysk w oczach Wampirzycy. Twarz przyjaciółki sprowadziła Wendy na ziemię. Spojrzała na przerażonych chłopców. Puściła swojego więźnia, ten upadł od razu do tyłu dysząc jakby pokonał dziesiątki kilometrów, sama zaś oparła się o stół i widziała, jak jej ręce chcą tańczyć na blacie rumbę. Uniosła się gwałtownie i przytrzymała dłonie jak najbliżej swojej klatki piersiowej. Rozejrzała się po lokalu i zorientowała od razu, że większość oczu jest zwrócona w ich stronę.
Nigdy nie sprawiała tu żadnych problemów. W ogóle dawno nie sprawiła jakichkolwiek kłopotów. Musiała opuścić gardę, była tak przejęta tym spotkaniem, że zapomniała o samokontroli. Postarała się zachować resztki dumy, kiedy opuszczały bar. W pewnym momencie jednak przyśpieszyła kroku aż w końcu rzuciła się biegiem ku wyjściu w efekcie zostawiając Serenai kawałek z tyłu. Biegła jeszcze kawałek po tym, jak znalazła się na zewnątrz, po czym skupiła w sobie siły, by się uspokoić i poczekała na przyjaciółkę. Spojrzała tylko na nią porozumiewawczo i prowadziła w sobie znane miejsce milcząc cały czas.